ساقی امشب می پیاپی ده که من بر جای آب

نذر کردستم کزین پس می ننوشم جز شراب

منت ایزد را که شه رست از قضای آسمان

ور نه در معمورهٔ هستی فتادی انقلاب

چشم بخت عالمی از خواب غم بیدار شد

اینکه می بینم به بیداریست یارب یا به خواب

جام کیخسرو پر از می کن که تا چون تهمتن

کینهٔ خون سیاوش خواهم از افراسیاب

من که از شرم و حیا با کس نمی گفتم سخن

رقص خواهم کرد زین پس در میان شیخ وشاب

نذرکردستم کزین پس هرکجا سیمین بریست

گر همه فرزند قیصر سازم مست و خراب

گه کنم با غبغبش بازی چو کودک با ترنج

گه به زلفش درآویزم چوکرکس با غراب

ترککی دارم که دور از چشم بد دارد لبی

چون دوکوچک لعل و دروی سی و دو درخوشاب

مو زره مژ گان سنان ابرو کمان گیسو کمند

رخ سمن لب بهر من زلف اهرمن صورت شهاب

گرم مهر و نرم چهر و زود صلح و دیر جنگ

تازه روی و عشوه جوی و بذله گوی ونکته یاب

کوه سیمین بر قفا وگنج سیمش پیش روی

گنج سیمش آشکار و کوه سیمش در حجاب

همچو آثار طبیعی روی او با بوی و رنگ

همچو اشکال ریاضی زلف او پر پیچ و تاب

دی مرا چ رن دید بایاران به مجدن گرم رفت

هرطرف هنگامه یی اینجا شراب آنجاکباب

گفت در گوشم که این مستیست یا دیوانگی

کت به رقص آورده بی خود دادمش حالی جواب

کای عطارد خال ای مه زهره ات را مشتری

خوش دلم کز کید مریخ و زحل رست آفتاب

آخر شوال خسرو شد سوار از بهر صید

آسمانش در عنان و آفتابش در رکاب

کز کمین ناگه سه تن جنبید و افکندند زود

تیرهای آتشین زی خسرو مالک رقاب

حفظ یزدانی سپر شد وان سه تیرانداز را

چون کمان ره در گلو بست از پی رنج و عذاب

از خطا زین پس نمی گویم صواب اولیترست

کان خطای تیر بد خوشتر ز یک عالم صو اب

کشت عمر عالمی می سوخت زان برق بلا

گر ز ابر رحمت یزدان نمی شد فتح باب

پشه زد بازو به پیل و قطره زد پهلو به نیل

آنت رمزی بس عجیب و اینت نقلی بس عجاب

اژدها تا بود حفظ گنج می کرد ای عجیب

اژدها دیدی که بر تارج گنج آرد شتاب

بم شنیدشم شهاب تیرزن بر اهرمن

تیرزن نشنیده بودم اهرمن را بر شهاب

بس عقاب جره دیدستم که گیرد زا غ شوم

من ندیدم زاغ ش رمی کاوکند قصد عقاب

شیرغاب از پردلی آردگرزان را به چنگ

لیک نشنیدم گر از چنگ زن در شیر غاب

درکلاب ار ببر آویزد نباشد بس شگفت

خود شگفت اینست کاندر ببر آویزد کلاب

تا نپنداری که تنها یک قران ان شه گذشت

صدقران بر اهل یک کشور گذشت از اضطراب

خاصه برگردون عصمت مهد علیاکانزمان

خور ز شرمش زرد شد حتی توارت بالحجاب

درج در سلطنت آن کز سحاب همتش

صدهزاران چشمهٔ تسنیم جوشد از سراب

سایهٔ خورشید اقبالش اگر افتد به ابر

جای باران زین سپس ن * ررشد بارد از سحاب

اصل این بلقیس از نسل سلیمان بوده است

قاسم ارزاق نعمت باب او من کل باب

آمد آن بلقیس گر پیش سلیمان کامجو

آمد ابا بلقیس از پشت سلیمان کامیاب

ای مهین بانوی عالم عیدکن این روز را

کز نصیب عیش هست این عید بس کامل نصاب

عید مولود دوم نه نام این عید سعید

در میان عیدها این عید را کن انتخاب

زانکه پنداری دوم ره زاد شاهشاه و داد

تاز یزدانتث ا ز فضل * ریتث عمر بی حساب

بی ستون برپاس تا آب خیمهٔ چمرخ کبود

خیمهٔ جاه ترا ازکهکشان بادا طناب